امروز داشتم با خودم فکر می کردم تصمیم گرفتم اون سخنرانی معروف سید حسن نصرالله که خیلی نسبت به ایشون ارادت دارم را به صورت کتبی براتون بیارم. البته دیدن این سخنرانی به صورت تصویری اونم با هیجان خاص خود سید حسن یه چیزه دیگست. ولی خوب این جوری هم برای خودش جذابیت خاصی  داره راستی یادم رفت بگم که از دید من سیاستمدارانی مانند سید حسن نصرالله و محمود احمدی نژاد که هم شیعه هستند و هم رفتارشون علوی بسیار دوستداشتنی اند و فرقی هم نمی کنه که ایرونی باشند یا لبنانی فقط مهم اینه که اونا شیعه هستند. پس بیایید برای پیروزی و سربلندی همه شیعیان جهان با هم دیگه دعا کنیم...

... و پیام ما همچنان طنین‌انداز خواهد بود، پیامی که آمریکایی‌ها باید آن را بفهمند و بدانند، آمریکایی‌ها چه می‌دانند که لبیک یا حسین(ع) چیست ؟ آنها با این شعار بیگانه‌‌اند و به سادگی و همچون سایر موارد از آن می‌گذرند. لبیک یا حسین(ع) یعنی چه؟ و چه پیامی دارد؟

لبیک یا حسین(ع) یعنی اینکه در صحنه نبرد همچنان حضور داشته باشید، هرچند که یکه و تنها، هر چند که مردم رهایت کنند و تنهایت بگذارند. هرچند که به تو تهمت و برچسب زنند. هرچند که تو را خوار شمارند.

لبیک یا حسین(ع) به معنی آن است که هم خودت و هم مال و دارایی‌ات و هم زن و فرزندانت، همه و همه در صحنه جنگ باشید.

لبیک یا حسین(ع) آن است که مادر، فرزند خود را به جبهه جنگ بفرستد و اگر به شهادت برسد و سر از تن او جدا شود و نزد مادر ببرند ، مادر سرفرزند دلبند خویش را در دامان خود نهد، خاک و خون را از چهره او بزداید و بگوید: من خشنود و راضی‌ام که روی مرا در روز جزا نزد حضرت فاطمه زهرا(س) سفید گرداندی . این است مفهوم لبیک یا حسین(ع)

لبیک یا حسین(ع) آن است که مادر، فرزند خود را و خواهر، برادر خود را و زن، همسر خویش را لباس رزم به تن کند و به میدان جهاد اعزام کند.

لبیک یا حسین(ع) یعنی اینکه حضرت زینب(س) زمام اسب مرگ و شهادت را در دست برادر خویش حسین(ع) نهد. این است لبیک یا حسین(ع)

این شعار، شعار آغاز و پایان ماست. بگذارید که جهانیان به خوبی آن را گوش کنند تا شاید اگر ما را به صحنه‌ای دیگر دعوت کردند این بار ما تنها، کف‌پوشان نخواهیم بود، بلکه کفن و سلاح را با هم خواهیم پوشید. و سخن پایان ما...

لبیک یا حسین(ع) لبیک یا حسین(ع) لبیک یا حسین(ع)

 22 بهمن امسال که در راهپیمایی شرکت کرده بودم (البته راهپیمایی شهر خودمون "کرج") یه چیزی به قول معروف گفتنی یکهو حواسم به خودش معطوف کرد و اون این بود که واقعا ما تو این انقلابمون چقدر مدیون امام حسین (ع) و یاران وفادارش هستیم. و راستی حالا که پیروز شدیم چقدر سعی می کنیم که هدف امام حسین و زندگی حسین گونه را در جامعه خودمون گسترش بدیم؟

اولا باید بگم من تو اون زمانی که انقلاب شد هنوز به دنیا نیومده بودم و در ثانی چیزایی که در این مورد می نویسم همشون نظرات شخصی خودمه که در طول این چند سال زندگی به دست آوردم و از رفقا هم درخواست دارم که هر نظری در این باره دارن برام بنویسن.

همونطوری که گفتم من اون موقع نبودم ولی از سخنان بزرگان میشه درک کرد که اگر امام حسین (ع) و کربلا وجود نداشت در واقع انقلابی هم وجود نداشت راستی یک چیزه دیگه هم بگم و اون اینکه امام خمینی هم بسیار زیاد بر روی همین تاکید داشتن و در سخنرانی ها و اعلامیه های خودشون بخصوص در ایام محرم بسیار بر این مورد تاکید داشتند و نظر ایشون این بود که بالاخره این انقلاب درمحرم به پیروزی میرسه.

از طرف دیگه اون چیزی که من امروزه در حالی که سی سال از اون واقعه عظیم می گذره می بینم هم همون چیزیه که امام بر روی اون تاکید داشتند در واقع 22 بهمن امسال که توجه به شعارهای مردم می کردم می دیدم که بسیاری از این شعارها شعارهای حماسی و جالبی هستند که حرف دل این مردم اند و کسی که امام حسین (ع) را نشناسد یک چنین چیزایی را اصلا نمیتونه درک بکنه شعارهایی مثل «هیهات من ذلت» و یا «حسین حسین شعار ماست ... شهادت افتخار ماست» و حتی شعارهایی که به طور مستقیم به امام حسین (ع) اشاره ندارند ولی در واقع برگرفته از مکتب عاشورا هستند مانند: «مرگ بر آمریکا»، «مرگ بر اسرائیل»، «مرگ بر منافق» و...

میگی نه اما آره همین طوره وقتی ما میگیم «مرگ بر آمریکا؛ مرگ بر اسرائیل؛ مرگ بر استکبار جهانی و ...» از امام حسین (ع) یاد گرفتیم همونطوری که اون حضرت در مقابل استکبار اون زمان یعنی یزید ایستاد و فریاد «هیهات من ذلت» سر داد ما هم بایستیم و فریاد بزنیم.

یا وقتی که ما میگیم «مرگ بر منافق» داریم نفرت خودمون از کوفیان زمان امام حسین (ع) که برای حضرت نامه نوشتن ولی با حضرت به جنگ برخواستند اعلام می کنیم و می گیم این جور آدما از دید ما پست و مایه خجالت هستند و باید از اونا دوری کرد.

وقتی میگیم «وای اگر خامنه ای حکم جهادم دهد ...  ارتش دنیا نتواند که جوابم دهد» داریم می گیم که دشمنا بدونن که امروز دیگه 1400 سال پیش نیست و ما هم اهل کوفه نیستیم امروز دیگه ما شیعیان علی (ع) آگاه هستیم و پشت رهبرمون خالی نمی کنیم و هممون گوش به فرمانش هستیم و دعای العجل بقیة الله را بر زبان داریم.

حتی وقتی میگیم «انرژی هسته ای حق مسلم ماست» در واقع داریم به جهانیان میگیم که بیشتر از همه شما ما باید چیزای خوب این دنیا رو در اختیار داشته باشیم! چرا؟

خوب معلومه دیگه: چون ماییم که مسلمونیم و شیعه و ما هستیم که دین کامل خدا را قبول داریم و می دونیم چه جوری از این انرژی ها و همه چیزای خوب دیگه که می شه هم از اونا استفاده غلط کرد و هم استفاده درست؛ استفاده درست بکنیم. و فقط ماییم که برای جلوگیری از ساخت بمب های اتمی نیاز به هیچ کنوانسیون بین المللی نداریم چون دینمون اصلا به ما اجازه ساخت یک چنین چیزایی رو نمیده. و امام و پیشوای خوبمون امام حسین (ع) بهمون یاد داده که چه جوری آزاد مرد باشیم و مردانه در مقابل دشمن بایستیم و تا آخرین قطره خونمون از دین و آیین و کشورمون دفاع کنیم.

و همه شعارهایی که ما امروزه به زبان می آوریم اگر یه کمی فکر کنیم می فهمیم که همشون یه جوری به حادثه کربلا بر می گرده پس فقط یه کمی بیشتر فکر کنیم . . .

اما اینکه امروز ما برای زنده نگه داشتن یاد امام حسین (ع) و حسینی شدن زندگی و جامعه خودمون چه کار کردیم و میزارم در اختیار شما تا خوب فکر کنید و جواباتون برام بفرستید.

فقط این رو بگم که همین شرکت با شکوه در راهپیمایی و همین شعارهای ما و حتی انتخاب یه رییس جمهور مذهبی و غیور و حسینی که ما شاء الله دل شیر داره و مثل شیر در مقابل استکبار وایستاده همشون نشون میدن که ما هنوزم عاشق حسین هستیم و پیرو اون حالا اگر مشکلاتی هم هست که هست ولی ما تا آخر ایستاده ایم و منتظر ظهور آن منجی بشریت تا تشریف بیاورند و ما را از دست استکبار خلاص کنند و پرچم علوی و عدل را در همه گوشه دنیا به اهتزاز در بیاورند.

به امید آن روز بزرگ

دعا کنید برای حضرتش تا زودتر بیایند.

و دعا کنید تا ما هم از پیروان واقعی حضرتش باشیم.

یا علی مدد.

دیروز داشتم چند تا هفته نامه را بررسی می کردم که یکدفعه یک مطلب از زبان رهبر فرزانه انقلاب نظرم جلب کرد، راستش برام از این دید به حادثه کربلا نگاه کردن خیلی جالب بود، آخه تا آن روز این جوری به این حادثه عظیم نگاه نکرده بودم این مطلبی که در زیر به طور کامل براتون نقل می کنم در صفحه 5 هفته نامه یالثارات مورخ 24 بهمن ماه به چاپ رسیده و موضوع اون این بود «سالار شهیدان از نگاه رهبر معظم انقلاب» راستش وقتی دیدم رهبرم چه دید باز و خوبی نسبت به این واقعه داره به خودم بالیدم و تازه فهمیدم چرا ایشان در سخنرانی های خود اغلب جوانان را به گرایش به سوی عرفان، اونم عرفان از نوع ناب و اصیلش دعوت می کنه و تازه فهمیدم چقدر قشنگ می شه عاشق امام حسین بود و حماسی فکر کرد اما در عین حال عرفان را هم داشت در واقع درسی که امام حسین (ع) در حادثه کربلا و در طول زندگانی پربرکت خود به ما آموختن و این نکته را رهبر محبوبم به خوبی مورد اشاره خود قرار داده بود. به همین دلیل تصمیم گرفتم تا این مطلب را برای شماهم نقل کنم چون حیفم اومد که شما از این مطلب بی نصیب بمونید امیدوارم استفاده کامل را از این مطلب ببرید. التماس دعا ...

معنویت امام حسین (ع)

شخصیت درخشان و بزرگوار امام حسین (ع) دو وجه دارد؛ یک وجه، همان وجه جهاد و شهادت و طوفانی است که در تاریخ به راه انداخته و همچنان هم این طوفان با همه برکاتی که دارد، برپا خواهد بود.

یک بعد دیگر، بعد معنوی و عرفانی است که به خصوص در دعای عرفه به شکل عجیبی نمایان است. ما مثل دعای عرفه کمتر دعایی را داریم که سوز و گداز و نظم عجیب و توسل به ذیل عنایت حضرت حق متعال، بر فانی دیدن خود در مقابل ذات مقدس ربوبی در آن باشد، دعای خیلی عجیبی است.

دعای دیگری مربوط به روز عرفه در صحیفه سجادیه هست، که از فرزند این بزرگوار است. من یک وقت این دو دعا را با هم مقایسه می کردم؛ اول دعای امام حسین را می خواندم، بعد دعای حضرت سجاد، مثل شرح دعای عرفه است. آن متن است؛ این شرح است. آن اصل است؛ این، فرع است.

دعای عرفه، دعای عجیبی است. شما عین همین روحیه را در خطابی که حضرت در مجمع بزرگان زمان خود- بزرگان اسلام و بازماندگان تابعین و امثال اینها – در منی ایراد کردند، مشاهده می کنید. ظاهرا هم متعلق به همان سال آخر یا سال دیگری است که آن هم در تاریخ و در کتب حدیث ثبت شده است.

به قضیه عاشورا و کربلا برمیگردیم. می بینیم اینجا هم با این که میدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه اول تا لحظه آخری که نقل شده است که حضرت صورت مبارکش را روی خاکهای گرم کربلا گذاشت و عرض کرد: «الهی رضا بقضائک و تسلیما لامرک»، با ذکر و تضرع و یاد و توسل همراه است. از وقت خروج از مکه که فرمود: «من کان فینا باذلا مهجته موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده لقای الهی و همان روحیه دعای عرفه شروع می شود، تا گودال قتلگاه و «رضا بقضائک» لحظه آخر.

یعنی خود ماجرای عاشورا هم یک ماجرای عرفانی است. جنگ است کشتن و کشته شدن است، حماسه است و حماسه های عاشورا، فصل فوق العاده درخشانی است – اما وقتی شما به بافت اصلی این حادثه حماسی نگاه می کنید، می بینید که عرفان هست، معنویت هست، تضرع و روح دعای عرفه هست. پس، آن وجه دیگر شخصیت امام حسین (ع) هم باید به عظمت این وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گیرد.