دیروز داشتم چند تا هفته نامه را بررسی می کردم که یکدفعه یک مطلب از زبان رهبر فرزانه انقلاب نظرم جلب کرد، راستش برام از این دید به حادثه کربلا نگاه کردن خیلی جالب بود، آخه تا آن روز این جوری به این حادثه عظیم نگاه نکرده بودم این مطلبی که در زیر به طور کامل براتون نقل می کنم در صفحه 5 هفته نامه یالثارات مورخ 24 بهمن ماه به چاپ رسیده و موضوع اون این بود «سالار شهیدان از نگاه رهبر معظم انقلاب» راستش وقتی دیدم رهبرم چه دید باز و خوبی نسبت به این واقعه داره به خودم بالیدم و تازه فهمیدم چرا ایشان در سخنرانی های خود اغلب جوانان را به گرایش به سوی عرفان، اونم عرفان از نوع ناب و اصیلش دعوت می کنه و تازه فهمیدم چقدر قشنگ می شه عاشق امام حسین بود و حماسی فکر کرد اما در عین حال عرفان را هم داشت در واقع درسی که امام حسین (ع) در حادثه کربلا و در طول زندگانی پربرکت خود به ما آموختن و این نکته را رهبر محبوبم به خوبی مورد اشاره خود قرار داده بود. به همین دلیل تصمیم گرفتم تا این مطلب را برای شماهم نقل کنم چون حیفم اومد که شما از این مطلب بی نصیب بمونید امیدوارم استفاده کامل را از این مطلب ببرید. التماس دعا ...

معنویت امام حسین (ع)

شخصیت درخشان و بزرگوار امام حسین (ع) دو وجه دارد؛ یک وجه، همان وجه جهاد و شهادت و طوفانی است که در تاریخ به راه انداخته و همچنان هم این طوفان با همه برکاتی که دارد، برپا خواهد بود.

یک بعد دیگر، بعد معنوی و عرفانی است که به خصوص در دعای عرفه به شکل عجیبی نمایان است. ما مثل دعای عرفه کمتر دعایی را داریم که سوز و گداز و نظم عجیب و توسل به ذیل عنایت حضرت حق متعال، بر فانی دیدن خود در مقابل ذات مقدس ربوبی در آن باشد، دعای خیلی عجیبی است.

دعای دیگری مربوط به روز عرفه در صحیفه سجادیه هست، که از فرزند این بزرگوار است. من یک وقت این دو دعا را با هم مقایسه می کردم؛ اول دعای امام حسین را می خواندم، بعد دعای حضرت سجاد، مثل شرح دعای عرفه است. آن متن است؛ این شرح است. آن اصل است؛ این، فرع است.

دعای عرفه، دعای عجیبی است. شما عین همین روحیه را در خطابی که حضرت در مجمع بزرگان زمان خود- بزرگان اسلام و بازماندگان تابعین و امثال اینها – در منی ایراد کردند، مشاهده می کنید. ظاهرا هم متعلق به همان سال آخر یا سال دیگری است که آن هم در تاریخ و در کتب حدیث ثبت شده است.

به قضیه عاشورا و کربلا برمیگردیم. می بینیم اینجا هم با این که میدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه اول تا لحظه آخری که نقل شده است که حضرت صورت مبارکش را روی خاکهای گرم کربلا گذاشت و عرض کرد: «الهی رضا بقضائک و تسلیما لامرک»، با ذکر و تضرع و یاد و توسل همراه است. از وقت خروج از مکه که فرمود: «من کان فینا باذلا مهجته موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده لقای الهی و همان روحیه دعای عرفه شروع می شود، تا گودال قتلگاه و «رضا بقضائک» لحظه آخر.

یعنی خود ماجرای عاشورا هم یک ماجرای عرفانی است. جنگ است کشتن و کشته شدن است، حماسه است و حماسه های عاشورا، فصل فوق العاده درخشانی است – اما وقتی شما به بافت اصلی این حادثه حماسی نگاه می کنید، می بینید که عرفان هست، معنویت هست، تضرع و روح دعای عرفه هست. پس، آن وجه دیگر شخصیت امام حسین (ع) هم باید به عظمت این وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گیرد.